Sonatina voor tenor trombone en harmonieorkest, score 29 blz. en partijen.

Tijdens het conceptuele proces bleef de componist de reis van een ziel door dit leven op aarde zien en hij voelde de behoefte om dit in muziek te vertalen. Hij schreef het in een doorlopende driedelige ABA-achtige structuur.
Het eerste deel beschrijft een eenzame ziel op zoek naar genegenheid en aangenaam gezelschap. Tijdens de kindertijd ontmoet zij steeds meer zielsverwanten, een gevoel van eenheid, dat vertaald wordt in een eerste muzikale piek van verbondenheid.
Deze positieve vibe blijft in het snellere en levendige middendeel, waar de ziel geniet van haar tijd met de anderen en zich ontwikkelt naar de adolescentie. De individualiteit van elke ziel begint te groeien. Alle zielen zitten nog steeds op hetzelfde spoor, maar het leven leert ieder van hen zijn eigen weg te gaan. Dit gebeurt heel natuurlijk naarmate ze vordert in de volwassenheid.
Geleidelijk aan beginnen gevoelens van gescheidenheid te ontstaan. De ziel begint na te denken over haar koers, ervaart gevoelens van eenzaamheid en onthechting.
Deze korte passage hangt samen met het begin van het stuk, maar deze donkere gedachten worden relatief snel terzijde geschoven dankzij het inzicht dat alle zielen in zekere zin dezelfde gevoelens van gescheidenheid van elkaar delen. Dat maakt hen allen gelijk en de illusie van gescheidenheid wordt opgeheven door deze eenheid. Dit leert de belangrijkste les dat allen gelijk zijn en men zich niet moet uitsluiten van de ander, noch van de bron van Alles.
De climax helemaal aan het eind van het stuk kan gezien worden als een kort 4e deel, de ouderdom, waarin de ziel terugkeert naar de bron.

Luister naar Wandering Spirit op ons YouTube kanaal: