Onder zijn soloconcerten zijn vooral de vier werken voor fagot solo van belang: meer solistische taken heeft hij niet aan een ander instrument toebedeeld. Het belangrijkste aandachtspunt van het Concerto in Bes, GWV 340 is het laatste deel. Niet alleen belangrijk in termen van kwantiteit maar ook kwaliteit: het is ontworpen als een da capo-aria waarin het solo-instrument domineert met een duidelijk omlijnd thema - en, afhankelijk van de tempokeuze van de uitvoerder, dienovereenkomstig kan schitteren. Dit deel wordt voorafgegaan door twee verschillende delen met verschillende karakter, waarbij de fagot zich als "eerste onder zijn gelijken" bewijst. Met name het openingsdeel, een wiegende Siciliano in een gematigd tempo, wordt gedomineerd door de steeds wisselende rollen van het solo-instrument, dat wil zeggen enerzijds de Basso continuo-groep ondersteunen en anderzijds solistische taken op zich nemen, meestal in de vorm van arpeggio's.