In vergelijking met de fluitconcerten GWV 310-312 geeft het Concerto in E GWV 320 nog duidelijker aan dat de muziek die Graupner in zijn manuscript noteerde het werk niet volledig weergeeft. Met zijn lange, aangehouden noten en de afwezigheid van virtuoze versieringen geeft de uitgeschreven fluitpartij in eerste instantie een momentopname van het kader van de beweging. De toevoeging van geïmproviseerde versieringen is echter essentieel om Graupners bedoelingen te doorgronden. In dit opzicht is dit concerto bijzonder geschikt voor de studie van de historische uitvoeringspraktijk ...