Graupners voorkeur voor meerdere solo-instrumenten in meer dan de helft van zijn concerto's weerspiegelt zijn unieke interpretatie van het Italiaanse formele model, dat ook populair was in Duitsland. In tegenstelling tot Vivaldi, die een solist tegenover het orkestrale tutti benadrukte, legde Graupner de nadruk op de interactie tussen de spelers en behandelde hij een solo-instrument als "primus inter pares" (eerste onder gelijken). Deze benadering is duidelijk in zijn vioolconcerto GWV 337, waar de solopartij geleidelijk aan loskomt van de Ripieno-sectie, maar doorheen het hele stuk ondersteund blijft. In het verfijnde langzame middendeel gebruikt Graupner pizzicato in het orkest, zodat het gedempte solo-instrument goed tot zijn recht komt. Het slotdeel, met zijn uitgesproken levendige hoofdthema, herinnert het sterkst aan Vivaldi's ritornello-vorm.